Horseshoe bend, Lake Powell, Willis Creek en Bryce Canyon

Dag 7 vrijdag 28 april.

Na gister een heerlijke bbq diner bij Big John's (echt top, ribs waar het vlees van af viel, pulled pork met een rooksmaak waar je een puntje aan kan zuigen.. heerlijk dus) vanmorgen eerst maar eens naar horseshoe bend gereden. Dichtbij Page met een afslag die niet veel spectaculairs beloofd komen we aan op de parkeerplaats waar we overspoeld worden door een buslading Chinezen die van een zandduin af komen lopen. Hmm, ok, wel heel toeristisch dit. Maar goed, er is beloofd dat het uitzicht fantastisch is. Vooruit dan maar, en we lopen over het duin richting de rand van de canyon. 

Hoe dichterbij je komt, hoe meer je realiseert hoe diep de kloof is, aangezien je de Colorado rivier niet ziet stromen. Dat zie je pas als je op handen en voeten naar het randje schuifelt (tenzij je Chinees en levensmoe bent) en over het randje kijkt. Het uitzicht is adembenemend, in meerdere opzichten. De kleuren van de rivier en die van de kloof zijn fantastisch, die diepte ook. Ik krijg spontaan hoogte-, diepte- en engtevrees. De vertikale drop is zo'n 300 meter, zo goed als loodrecht. Wow.. Na nog wat foto's en plaatsvervangende hoogtevrees te krijgen voor een aantal Aziaten die als een stel circusacrobaten

op de rand selfies staat te maken rijden we maar door naar een uitzichtpunt over Lake Powell waarvan ik gelezen had dat het erg mooi was en helemaal niet toeristisch. Top, daar gaan we heen!

De GPS zegt 40 mile en 2 uur rijden... daar hadden we al een vermoeden moeten krijgen. Maar goed, na eindelijk de juiste afslag te hebben gevonden (rechstaf na de 3e bootverhuur) komen we op een dirtroad. Na 100 meter moeten we door een stroompje en daarna verandert het landschap heel snel in de maan. De rotsformaties, de canyons, de stoffige weg, het is een belevenis op zich. We begrijpen dat de GPS het juist had. We zijn blij met de huurauto die we nu hebben (genoeg clearance, alhoewel geen 4wd, high gear/low gear, hadden we nu maar onze Ram, blablabla), zo kunnen we nog wel even vooruit.

Helaas niet tot het uitzichtpunt, dat blijkt te hoog gegrepen gezien de helling die we tegenkomen. Gelukkig krijgen we nog wel een prachtig uitzicht op Lake Powell. Nog even genieten, en daarna mag Dennis weer spelen met auto en weg. Mijn nieren zitten tussen mijn oren en ik hoop dat ze niet onder de auto kijken als we hem terugbrengen. Om de ervaring af te maken lopen we halverwege nog een trail (the wiregrass trail), die ook weer erg leuk is. Met deze omgeving zijn het allemaal mooie en leuke wandelingen, dus dat zit wel snor!

Terug in het hotel maar snel even opfrissen en een volgend restaurantje opsnorren. Dit keer Italiaans, waar Dennis de geur van Parmezaan kranig weerstaat.

Dag 8 zaterdag 29 april

Na de avonturen van gister heerlijk geslapen. Op naar Bryce National Park, dus hup de auto in. Ik heb een snellere weg gevonden, maar die is moeilijk te spotten. Na een keer voorbij gereden te zijn, blijkt dit ook een dirtroad te zijn van 45 miles. Vooruit, na de ervaring van gister moet dit geen probleem zijn toch? Dat is het ook niet, alhoewel mijn lever zich na deze rit ook tussen mijn oren bevind (makkelijker het bier verwerken denk ik dan maar). We rijden door het Staircase Escalante national park, en we krijgen hier alle geologische lagen te zien die dit gebied rijk is. We wanen ons op Mars, Venus, Pluto en ook af en toe weer de maan. Den stapt af en toe nog uit voor een foto. Ik heb het opgegeven om deze schoonheid vast te leggen op de gevoelige plaat. Je moet het zelf maar gaan rijden denk ik, want de schoonheid is overweldigend.

Uiteindelijk zijn we vlakbij onze bestemming Cannonville, waar we nog een wandeling willen maken. Volgens een blog op internet een hele leuke wandeling voor kinderen. Na weer een dirtroad (ik dacht toch echt dat Amerikanen alles had geasfalteerd... not) komen we aan bij Willis Creek. En inderdaad, wat een gave wandeling weer! Een slotcanyon, waar je al hoppend van steen tot steen een kreekje volgt tussen een aantal stijle wanden. Caith vind het prachtig, en wij ook!

Hierna door naar het hotel (heel Amerikaans in een klein, uhhh, gehucht) en na inchecken willen we toch ook even wandelen in Bryce NP. Ik had niet gedacht dat landschappen zo snel konden veranderen, maar tjonge, dit park heeft ook weer een schoonheid waar je u tegen zegt. Of zoals de Amerikanen zeggen (in ieder park) “It's a lifechanging experience!”. We zijn hier geland op, laten we zeggen, de bergachtige maan van Mercurius. Stenen zuilen, ofwel hoodoo's, staan hier statig rood te zijn. Wow. We wandelen naar beneden om ze van een andere kant te bekijken (ook hier sta je aan de rand boven en loop de de door erosie ontstane vallei in). Naar beneden valt mee, maar omhoog is toch wel een verzoeking. Het is maar 1 mile, maar het is een hoogteverschil van 300 meter, op een hoogte van 2700 meter. Boven gekomen (eerst ff aan het zuurstof) genieten we nog even van het uitzicht, morgen doen we de rest. Nu eerst bijkomen en lekker eten. Morgen weer een dag!