Bryce, Zion, Las Vegas & Death Valley

Dag 9 zondag 30 april

Vanmorgen redelijk relaxed opgestaan. Of althans, dat leek zo, want in Utah zijn we weer een uurtje vooruit gegaan en is het half negen in plaats van half acht. De gordijnen opengeschoven, en weer een prachtige dag in het vooruitzicht! We ontbijten en gaan weer naar Bryce. Nu doen we een rondje uitzichtpunten, wandelen willen we in Zion. We rijden eerst naar het verste punt en rijden dan langzaam terug, een rondrit of via een andere kant het park uit is niet mogelijk helaas. Het verste punt is tevens het hoogste (bijna 3000 meter). Het is koud met 4 graden, en staan op het uitzichtpunt met ons voeten in de sneeuw.
Toch nog naar de sneeuw geweest dit jaar! De vergezichten zijn weer prachtig (duh waar niet) en rustig toeren we het park weer uit. Op naar Zion National Park. We rijden door Utah (spreek uit: Yoetaaaaaahhhh), mormonenland. Daar merken we weinig van, op een paar mormonenkerken en een veel te dure Duitse bakker na dan. We dachten: eindelijk lekker brood! Want Amerikanen kunnen een hoop, maar van brood en koffie hebben ze geen verstand. We begrijpen nu waarom Starbucks zo populair is (ook wij kijken nu bij ieder dorp of er toevallig eentje aanwezig is).

We komen aan in Zion. Wederom prachtige rotsformaties en een bergachtig landschap. We beginnen met de overlook trail. Een leuke wandeling met wat bighorn sheep (steenbokken) en wat chipmunks en eekhoorntjes op de route. Ook hier is het uitzicht weer mooi. Het rood van de rotsen steekt mooi af tegen de helderblauwe lucht. Het begint weer wat warmer te worden, het is ondertussen alweer 20 graden.
Na deze korte wandeling door naar het visitor center. We parkeren de auto en nemen de parkbus omdat je met de auto niet overal kunt komen. We gaan alvast op verkenning voor een wandeling voor morgen. Helaas staat het water te hoog dus is de wandeling naar de Narrows niet mogelijk (tenzij we stroomopwaarts willen zwemmen... doe maar niet). We lopen wel naar het begin van het pad, wat Caith al een verzoeking vindt. Haar wandelschoenen zijn nog nat van gister en ze moet op haar sneakers. Dat vinden haar voeten niet leuk. Dus de terugreis aanvaard en naar het volgende hotel, in Hurricane. Daar aangekomen hebben we honger, en naast het hotel zit een all you can eat Chinees. Wow, lekker zeg! Je moet niet in de keuken kijken want dan krijg je spontaan buikkramp, maar het eten is echt goed te doen en ook nog voor weinig. Dat is lekker uitbuiken en plannen maken voor morgen, richting Las Vegas. Kijken of we Elvis tegenkomen!

Dag 10 maandag 1 mei

We hebben vandaag besloten om niet terug te rijden naar Zion. Het is een mooi park, maar wel redelijk toeristisch en hebben geen zin om in polonaise een wandeling te doen. We hebben de laatste dagen toch al veel natuurschoon gezien en zijn daardoor wellicht wat verwend geraakt. ;-)

Dus rijden we richting Las Vegas en zullen we voordat we echt de drukte ingaan eerst een kleine wandeling maken in Red Rock Canyon National Park, zo'n 10 mijl ten westen van de stad. De weg is rustig en het landschap wordt droger. Het is een saaie lange, rechte weg, met weinig m te zien behalve woestijn. En dan opeens doemt uit het niets de Stratosphere Tower op. Wow, in zoveel droogte plotseling zo'n grote stad te zien is een beetje vervreemdend. Maar de stad moet nog even wachten, eerst nog even de benen strekken voordat we de stad induiken. De wandeling is leuk, maar we lopen steeds verkeerd. Als een soort berggeiten hoppen we van steen naar steen om uiteindelijk bij een watervalletje (nouja, waterdrupje is het nog) uit te komen. Tevreden met het feit dat we toch water in de woestijn hebben gezien (niet gek, in het omliggende gebergte kunnen we nog sneeuw zien liggen) gaan we terug in de auto en duiken we de hysterie van las Vegas in.

Wow, de shock had niet groter kunnen zijn na de afgelopen dagen. Hoe rustig en stil we het op sommige plekken hebben gehad, hoe druk is het hier. Ons hotel (The Golden Nugget) ligt in het oude centrum aan de Freemont Street experience. Het hotel is zo groot dat we binnen al bijna verdwalen. Later op de strip zien we dat het nog groter kan, maar dit voelde al enorm aan. Na de koffers in de kamer te hebben gezet, eerst maar eens zwemmen om het stof van de woestijn af te spoelen.
Jammer dat de shark tank wegens werkzaamheden maar half gevuld is, maar we kunnen onderwater nog steeds een deel van de vissenpopulatie bewonderen (de haaien hebben we niet kunnen spotten). Daarna snel omkleden en alvast de omgeving verkennen. We kijken onze ogen uit. Wat een kakofonie van kleuren, geuren en (vreemde) figuren. Elvis gespot (no pictures please, unless you pay, of course...) en een keur aan straatartiesten.
Het valt op dat het nog steeds erg gericht is op mannen entertainment. Caith vraagt dan ook of ze zich niet normaal kunnen aankleden, want het is wel erg bloot allemaal... hahaha!

In de buurt nog wat gegeten en rondgelopen en daarna vol van indrukken naar de hotelkamer. Op naar de volgende dag, om de strip te gaan ontdekken.

Dag 11 dinsdag 2 mei

We hebben een beetje uitgeslapen, Las Vegas is toch een stad van de nacht met al zijn vertier en vooral lichtjes. Na een koffie bij Starbucks (jippie!) zijn we klaar om de stad in te gaan. Voor de deur van het hotel stopt een pendelbus die je van Freemont naar de strip en de outletcenters brengt voor 8 dollar per persoon voor 24 uur (en de bus rijdt ook daadwerkelijk 24 uur.)

Allereerst willen we tijgers kijken. We gaan naar het MGM, maar mijn informatie blijkt verouderd en daar wonen al een tijdje geen tijgers meer. Dan maar naar Mandalay Bay om naar de haaien te kijken aangezien we die bij ons hotel niet hebben gezien. Alles kost geld, dus uiteindelijk besloten om een combiticket te nemen waarbij we haaien kunnen kijken in Mandalay, tijgers in de Mirage en de rollercoaster in hotel NewYork NewYork. Den heeft pijn in zijn rug en neemt om de zoveel tijd een rare houding aan om zijn rug te strekken. Gelukkig valt dat in het aquarium niet erg op, het lijkt net of hij de vissen eens van een ander perspectief wil bekijken!
Hierna gaan we outletshoppen. Ja we zijn geslaagd! (verzoekjes kunnen niet meer worden ingediend, we zullen waarschijnlijk geen shoppingcenter meer ingaan, excuses) Na 4 uur shoppen (jaja, zelfs Dennis met rugpijn houdt het zolang vol en Caithlyn stuitert van alle leuke dingen die we hebben gekocht) gaan we terug de strip op. Helaas blijkt dan het tijgerverblijf al gesloten te zijn en moeten we dat tot morgen bewaren. Dan maar naar New York om de rollercoaster te doen. Intussen is het 19.00 en superdruk op de strip. We merken dat we moe worden en de drukte een beetje zat worden. We gaan eerst maar eten voordat we onze tanden in elkaar gaan zetten. Na een “all New York style” pizza en chicken roll zijn Caith en ik er klaar voor. Dennis slaat deze attractie over ivm zijn rug, die doet al genoeg pijn. En terecht, want tjonge, hij is eng, snel en er zitten een hoop rare twists en turns in. Heel erg leuk, we doen hem 2x, daarna zijn we shaken, not stirred. Daarna naar het Bellagio voor de fonteinenshow. Hij is mooi, maar Caith merkt terecht op dat de show in Barcelona mooier is, vooral qua kleuren en muziek, maar zeker niet qua omvang. Dit blijft natuurlijk wel Amerika hè...

Moe maar voldaan terug naar het hotel, waar Caith om 23.00 knock out naar bed gaat. Dennis en ik lopen nog even naar beneden om toch even te gokken, want Las Vegas verlaten zonder minimaal 1 gokje te wagen is een doodzonde natuurlijk. Geluk hebben we niet, en aangezien ik gokken eigenlijk gewoon ronduit zonde van mn geld vind (er is maar 1 winnaar, en dat zie je, dat is het casino) haken we na drie kwartier ook weer af om naar bed te gaan.

Pfftt, wat een dag, wat een indrukken, wat een stad. Aan de ene kant ben ik blij morgen weer de rust in te rijden, maar aan de andere kant had ik hier ook nog wel een dagje extra kunnen verblijven. Caith gaat in ieder geval heel hard sparen om als ze 25 is nog een keer terug te kunnen!

Dag 12 woensdag 3 mei

Geen Las Vegas zonder all you can eat buffet, dus daar wagen we ons maar aan voor het ontbijt. Tjonge, wat een keuze! Brood is in Amerika niet te eten (alles smaakt naar muf karton) maar eitjes en aanverwante artikelen bakken en frituren kunnen ze als de beste. Verder een uitgebreid assortiment aan petit fours, taart en viennoiserieen, dus rollend naar buiten, voorlopig hoeven we niet meer te eten.

Eerst langs de tijgers en dolfijnen (toch leuk, beesten zagen er goed uit) en via de strip met alle gekte van dien de leegte weer in. Eerst ruim 2 uur rijden naar Death Valley. Grappig genoeg loopt de temperatuur eerst terug als we LV verlaten (van 30 graden weer naar 26) maar langzaam wordt het weer heter en heter. Al snel verdwijnt de weg in een luchtspiegeling.
Gecombineerd met de dorre, droge en lege omgeving ziet het er ondanks de airco niet alleen heet uit, maar voelt het ook zo. Uiteindelijk raakt de temperatuur de 40 en zien we niets anders dan dorre droge grond. Welcome to Death Valley. De leegheid maakt indruk. Die na een half uur bij mij en Caith omslaat in verveling. Het is heel mooi, maar veel leegte en niets is nu eenmaal.. uhhh... leeg en niets. We stoppen een paar keer, maar worden door de hitte snel de auto weer ingejaagd. De omgeving doet me denken aan Independence Day met Will Smith.

Om het een beetje leuk te houden spelen we maar een potje jatzee. Komt ook vast door de hectiek van Las Vegas dat we weer even moeten wennen aan de rust. Tijdens de rit komen we nog langs een aantal mooie plekjes en gelukkig blijkt de route naar ons motel iets korter als we dachten.

We zitten nu in Ridgecrest, nog steeds in de woestijn. Het is drukkend heet, om 19.00 is het nog 34 graden. Lekker gegeten bij de lokale Mexicaan om in de sfeer te blijven (ook lekker goedkoop) en nu lekker in de airco van onze kamer in dit echt Amerikaanse motelletje. Morgen wordt weer een reisdag om onze bestemming te bereiken; Yosemite NP. Kunnen we weer wandelen! ;-)